در من آتشفشان خاموشی ست...

من به اجبار ساکتم آری...

چاره ی درد من فراموشی ست..

تا بحال اینهمه غرور را یکجا در یکنفر ندیده بودم .میخواستم به خودم

دروغ بگویم..میخواستم به خودم اگرچه بیهوده ولی بقبولانم که تو هم

شاید به من...

نه! اصلا بگذار دیگر تمام شود این اوهام پوچ...من به نگاه های گذرای این

آدمک های کوکی عادت دارم..به زخم های عمیق تو نیز...